بمناسبت سالروز شهادت امام محمد تقي الجواد(ع)این وب طراحی شد

ابوجعفر محمد بن على نهمين امام از امامان دوازده گانه شيعيان و يازدهمين معصوم از چهارده معصوم است. مشهورترين لقب هاى آن حضرت جواد (بخشنده) و تقى (پرهيزگار) است. پدرش امام رضا (ع) و مادرش سبيکه يا ريحانه يا دره از مردم نوبى (شمال سودان) است. در سال ۱۹۵ هـ.ق در مدينه به دنياآمد.

امام جواد (ع) در سال ۲۰۳ هـ.ق پس از شهادت پدرش امام رضا (ع)، در سن هشت سالگي، به امامت رسيد. دوران هفده ساله امامت او با حکومت مامون و معتصم، خلفاى عباسي، همزمان بود. هنگامى که امام رضا (ع) به دعوت مامون از مدينه به توس رفت، امام جواد (ع) که کودک بود، مانند ديگر افراد خانواده حضرت رضا (ع) در مدينه ماند و در سال ۲۰۲ هـ.ق براى ديدار پدر به مرو رفت و سپس به مدينه بازگشت.

پس از شهادت امام رضا (ع) مامون به بغداد رفت. او که از کمالات علمى و معنوى امام جواد (ع) آگاه بود، ايشان را از مدينه به بغداد دعوت کرد. اما دولتمردان حکومت عباسى و اطرافيان مامون از اين اقدام ناخشنود بودند، بويژه آنکه مامون تصميم داشت دختر خود، ام الفضل را به همسرى امام جواد‌(ع) در آورد. مامون براى آنکه آنها را از مقام علمى و فضل آن حضرت آگاه کند، در بغداد مجلس بحثى ميان او و دانشمندان بزرگ آن روزگار، ترتيب داد. دراين مجلس، امام به پرسش هاى علما پاسخ گفت و ميزان دانش و هوش وى بر آنان آشکار شد. پس از آن مامون دختر خود را به همسرى امام درآورد. امام جواد (ع) پس از چندى به سفر حج رفت و از آنجا به مدينه بازگشت، و پايان خلافت مامون در آن شهر ساکن بود. پس از مرگ مامون به دستور معتصم عباسي، در سال ۲۲۰ هـ.ق، به همراه همسرش ام الفضل، به بغداد رفت و بنابر بعضى روايت ها به دستور معتصم مسموم شد و به شهادت رسيد.